توضیحاتی در مورد اعتیاد به غذا در بزرگسالان در متن زیر گنجانده ایم.

با ما همراه باشید.

اعتیاد به غذا در بزرگسالان

مصرف بیش از حد خوراکی های شیرین یا تنقلات نمکی ممکن است به نظر چیزی باشد که شما از طریق آن رشد می کنید.

اما بر اساس نظرسنجی که از مؤسسه دانشگاه میشیگان منتشر شد، بخش قابل توجهی از بزرگسالان بالای 50 سال می گویند که نمی توانند به غذاهای بسیار یا فوق فرآوری شده نه بگویند (اعتیاد به غذا)

بر اساس این نظرسنجی، از هر 8 بزرگسال بالای 50 سال، 1 نفر علائم اعتیاد به غذا را نشان می دهد.

محققان پاسخ های بیش از 2000 بزرگسال 50 تا 80 ساله را که نظرسنجی ملی دانشگاه در مورد پیری سالم را تکمیل کردند، بررسی کردند. زنان بیشتر از مردان معیارهای تعریف نظرسنجی از اعتیاد را داشتند.

این نظرسنجی بر روی غذاهای بسیار فرآوری – شیرینی ها، غذاهای نشاسته ای مانند نان سفید، تنقلات شور، غذاهای چرب و نوشیدنی های شیرین، متمرکز بود، اما همچنین از شرکت کنندگان درخواست شد تا هر غذایی که در 12 ماه گذشته با آن مشکل داشتند را در نظر بگیرند.

اشلی گیرهارت، دانشیار دپارتمان روانشناسی در دانشگاه میشیگان در آن می گوید:

«توانایی این غذاها برای تحریک علائم کلاسیک اصلی اعتیاد با آنچه در این جمعیت مسن تر با الکل و تنباکو می بینیم برابر است. ما فکر می‌کنیم درختکاری نیز در جمعیت‌های جوان‌تر صادق است.»

 پرسش‌های مقیاس اعتیاد به غذا برای سنجش اینکه آیا افراد مسن‌تر شاخص‌های اصلی اعتیاد به غذا را تجربه می‌کنند یا خیر، عبارتند از:

– من آنقدر میل شدید به مصرف غذاهای خاص داشتم که نمی توانستم به چیز دیگری فکر کنم (24% گفتند که این یک بار در هفته اتفاق می افتد).
– من تلاش کردم و نتوانستم مصرف برخی غذاها را کاهش دهم یا آن را متوقف کنم (19% گفتند که این دو تا سه بار در هفته اتفاق می افتد).
– اگر به دلیل نخوردن برخی غذاها مشکلات عاطفی داشتم، آنها را می خوردم (17 %، هفته ای یک بار).
– مصرف همان مقدار غذا مانند گذشته لذت زیادی به من نداد (13%، دو تا سه بار در هفته).
– دوستان و خانواده من نگران این بودند که چقدر پرخوری ( اعتیاد به غذا) می کنم. (12%، یک بار در ماه). 
– رفتار غذایی من باعث ناراحتی زیادی برای خودم شد (12%، دو تا سه بار در هفته).
– من مشکلات قابل توجهی در زندگی ام به دلیل غذا و خوراکی و مصرف آن داشتم (9%، دو تا سه بار در هفته).

اعتیاد به غذا

گیرهارت یکی از اعضای گروهی بود که مقیاس اعتیاد به غذا یل را ابداع کرد. او گفت: که این مقیاس از همان معیارهای مورد استفاده برای تشخیص اعتیاد به مواد استفاده می کند و آن را برای غذاهای فوق فرآوری شده اعمال می کند.

گیرهارت مشکوک است که غذاهای فوق فرآوری، که سرشار از چربی، شکر و نمک هستند، به سیستم پاداش مغز نفوذ می کنند و باعث ترشح دوپامین می‌شوند.

همان ماده شیمیایی سیگنال‌دهنده‌ای که باعث می‌شود افراد از دریافت غذای کافی، رابطه جنسی یا استفاده از داروهای خاص احساس لذت کنند.

او گفت که یکی دیگر از مؤلفه‌های موذی این غذاها این است که شرکت‌ها فیبر و آب را از بین می‌برند. پس مصرف مقادیر زیاد آن را برای مردم آسان‌تر می‌کند بدون اینکه احساس سیری کنند.

گیرهارت افزود: زمانی که احساس سیری می کنید، هورمون هایی در روده وجود دارند که سیستم دوپامین را کاهش می دهند. به نظر نمی رسد که این غذاها نشانه سیری باشند، بنابراین سیستم دوپامین را تضعیف نمی کنند.

گیرهارت گفت: «مردم واقعاً احساس تعارض دارند و با این غذاهای بسیار فرآوری شده مشکل دارند. بسیاری از قدرت این غذاها آگاه نیستند.» 

غذاهای فوق فرآوری چیست؟

دکتر ویجایا سورامپودی، استادیار پزشکی در مرکز تغذیه انسان، می‌گوید: «نکته مهم در مورد غذاهای فوق فرآوری این است که متوجه شوید وقتی یکی از آنها را می‌خورید، ممکن است نتوانید در یک غذا متوقف شوید و نیاز به مصرف بیشتر پس اعتیاد به غذا داشته باشید.

سورامپودی گفت: که به بیمارانش می‌گوید از فست فودها و غذاهای مملؤ از شکر اضافه دوری کنند و به جای نان سفید، برای مثال، محصولاتی را انتخاب کنند که از غلات کامل تهیه می شوند که به آنها احساس سیری می‌دهد.