موارد و مقدار مصرف:
درمان التهاب شدید یا سرکوب سیستم ایمنی
بزرگسالان: شروع با 60 میلی گرم تزریق عضلانی. در صورت لزوم دوزهای 20 تا 100 میلی گرم در فواصل 6 هفته‌ای تزریق می‌شوند. یا 5/2 تا 15 میلی گرم داخل مفصل یا تا 1 میلی گرم در صورت نیاز داخل ضایعه تزریق می‌شود.
کودکان 6 تا 12 سال: 03/0 تا 2/0 میلی گرم/کیلوگرم عضلانی در فواصل 1 تا 7 روز تزریق می‌شود. مکانیسم اثر اثر ضد التهاب: تریامسینولون ساخت آنزیمهای لازم برای کاهش پاسخ التهابی را تحریک می‌کند. این دارو از طریق کاهش فعالیت و حجم سیستم لنفاتیک و در نتیجه ایجاد لنفوسیتوپنی (عمدتاً لنفوسیتهای T)، کاهش غلظت ایمونوگلوبین و اجزای کمپلمان، کاهش عبور کمپلکسکهای ایمنی از طریق غشاهای پایه، و احتمالاً کاهش فعالیت مجدد بافت نسبت به تداخل آنتی ژن ـ آنتی بادی سبب سرکوب سیستم ایمنی می‌شود. تریامسینولون یک گلوکوکورتیکوئید با فعالیت متوسط است. اضافه کردن فلوئور به مولکول، فعالیت ضد التهابی آن را افزایش می‌دهد. قدرت اثر این دارو پنج برابر هیدروکورتیزون (با وزن معادل) است. این دارو هیچ گونه فعالیت مینرالوکورتیکوئیدی ندارد. تریامسینولون استوناید از راه عضلانی، مفصلی، سینوویال، یا در داخل ضایعه یا زیر ضایعه، و در بافت نرم تزریق می‌شود. این دارو نسبتاً غیرمحلول است و به آهستگی جذب می‌شود. اثر آن تا چند هفته باقی می‌ماند.
تداخل دارویی:
در صورت مصرف همزمان با داروهای خوراکی ضد انعقاد ممکن است به ندرت اثر این داروها را کاهش دهد.
گلوکوکورتیکوئیدها متابولیسم ایزونیازید و سالیسیلاتها را افزایش می‌دهند.
این دارو سبب بروز زیادی قند خون می‌شود. در نتیجه، تنظیم مقدار مصرف انسولین یا داروهای خوراکی پایین آورنده قند خون در بیماران دیابتی که این دارو را مصرف می‌کنند، ضروری است.
تریامسینولون سبب کاهش پتاسیم خون ناشی از مصرف مدرها یا آمفوتریسین B را افزایش می‌دهد. کاهش پتاسیم خون ممکن است خطر مسمومیت را در بیمارانی که به طور همزمان گلیکوزیدهای دیژیتال مصرف می‌کنند، افزایش دهد.
باربیتوراتها، فنی توئین و ریفامپین ممکن است با افزای ش متابولیسم کبدی کورتیکواستروئیدها موجب کاهش اثر این دارو شود.
کلستیرامین و ضد اسیدها با جذب سطحی کورتیکواستروئیدها و در نتیجه کاهش جذب آنها اثر تریامسینولون را کاهش می‌دهند.
مصرف همزمان با استروژنها ممکن است متابولیسم تریامسینولون را از طریق افزایش غلظت ترانس کورتین کاهش دهد.
مصرف همزمان با داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی، ممکن است خطر بروز زخم گوارشی را افزایش دهد.
ملاحظات اختصاصی:
1ـ دوز دارو به آرامی کاهش داده شود. پس از قطع ناگهانی دارو، بیمار ممکن است بازگشت التهاب، خستگی، ضعف، آرترالژی، تب، گیجی، لتارژی، غش، افت فشار خون اورتوستاتیک، تنگی نفس، بی اشتهایی و افت قند خون را تجربه کند. پس از استفاده طولانی مدت قطع ناگهانی دارو، ممکن است کشنده باشد.
2ـ عوارض ناشی از کورتیکواستروئیدها ممکن است وابسته به دوز یا مقدار مصرف باشد.
3ـ بیمار از نظر واکنشهای آلرژیک، نارسایی آدرنال، تشنج و وضعیت قلبی بررسی شود.
نکات قابل توصیه به بیمار:
1- دارو مطابق با دستور پزشک مصرف شده و به صورت ناگهانی قطع نشود.
2- عوارض جانبی یا علائم غیرمعمول گزارش شود.
مصرف در کودکان: مصرف طولانی مدت آدرنوکورتیکوئیدها یا کورتیکوتروپین در کودکان و نوجوانان ممکن است رشد و بلوغ آنها را به تأخیر اندازد.
مصرف در شیردهی: با احتیاط مصرف شود.
اثر بر آزمایشهای تشخیصی:
تریامسینولون واکنش به آزمونهای پوستی را سرکوب می‌کند، موجب حصول نتایج منفی کاذب در آزمون نیتروبلو تترازولیوم برای عفونتهای باکتریایی سیستمیک می‌شود، برداشت ید 131 و غلظت ید پیوند یافته به پروتئین در آزمونهای کار تیروئید را کاهش می‌دهد، ممکن است غلظت گلوکز وکلسترول را افزایش و غلظت سرمی پتاسیم، کلسیم، تیروکسین و تری یدوتیرونین را کاهش و غلظت کلسیم و گلوکز ادرار را افزایش می‌دهد.
فارماکوکینتیک:
جذب: اوج اثر دارو بعد از تزریق وریدی طی 2-1 ساعت حاصل می‌شود. شروع و مدت اثر سوسپانسیون تزریقی دارو متغیر است و به تزریق در فضای داخل مفصلی یا تزریق عضلانی و میزان خون رسانی عضله بستگی دارد.
پخش: از خون به سرعت خارج می‌شود و در عضله، کبد، پوست، روده، و کلیه انتشار می‌یابد. به میزان زیادی به پروتئینهای پلاسما (ترانس کورتین و آلبومین) پیوند می‌یابد. فقط جزء پیوند نیافته به پروتئین دارو فعال است. آدرنوکورتیکوئیدها در شیر ترشح می‌شوند و از جفت عبور می‌کنند.
متابولیسم: در کبد به متابولیتهای غیرفعال سولفات و گلوکورونید متابولیزه می‌شود.
دفع: متابولیتهای غیرفعال و مقادیر کمی از داروی متابولیزه نشده از طریق کلیه دفع می‌شوند. همچنین، مقادیر غیرقابل ملاحظه‌ای از دارو از راه مدفوع دفع می‌شود. نیمه عمر بیولوژیک این دارو 36-18 ساعت است.
موارد منع مصرف و احتیاط:
موارد منع مصرف: حساسیت مفرط شناخته شده نسبت به اجزای فرآورده‌های آدرنوکورتیکوئیدی، عفونتهای قارچی سیستمیک.
موارد احتیاط: زخم گوارشی، بیماری کلیوی، زیادی فشار خون، استئوپروز، دیابت، اختلالات ترومبوآمبولیک، حملات تشنجی، میاستنی گراو، نارسایی احتقانی قلب (CHF)، سل، کم کاری تیروئید، سیروز کبدی، بی ثباتی هیجانی، تمایلات سایکوتیک، دیورتیکول، کولیت اولسروز، آناستوموز روده‌ای، هپاتیت، هرپس چشمی.
توجه : از آنجایی که تریامسینولون استعداد ابتلا به عفونت را افزایش می‌دهد و نشانه‌های عفونت را پنهان می‌سازد، این دارو نباید (به جز در موارد مخاطره آمیز) در بیماران مبتلا به عفونتهای ویروسی یا باکتریایی که توسط داروهای میکروبی کنترل نشده‌اند، تجویز شود.
اشکال دارویی:
Injection: 40 mg/ml, 1ml
اطلاعات دیگر:
طبقه‌بندی فارماکولوژیک: گلوکوکورتیکوئید.
طبقه‌بندی درمانی: ضد التهاب، سرکوب کننده سیستم ایمنی.
طبقه‌بندی مصرف در بارداری: رده C
نام‌های تجاری: Triam Hexal
عوارض جانبی:
اعصاب مرکزی: احساس سرخوشی، تشنج، سرگیجه، بی خوابی، سردرد، رفتار سایکوتیک، سودوتومور مغزی، پارستزی.
قلبی ـ عروقی: HF، زیادی فشار خون، ادم، آریتمی، ترومبوآمبولی، ترومبوفلبیت.
پوست: تأخیر در ترمیم، آکنه، بثورات پوستی.
بینی، گوش، چشم، حلق: آب مروارید، گلوکوم.
دستگاه گوارش: زخم گوارشی، تحریک، افزایش اشتها، تهوع، استفراغ، پانکراتیت.
متابولیک: کمی پتاسیم خون، زیادی قند خون، عدم تحمل کربوهیدرات، هیپوکلسمی.
عضلانی ـ اسکلتی: استئوپروز، ضعف عضله.
ادراری ـ تناسلی: بی نظمی قاعدگی.
سایر عوارض: نارسایی حاد آدرنال، پرمویی، نشانه‌های شبه کوشینگ، سندرم قطع مصرف دارو (تهوع، خستگی، بی اشتهایی، تنگی نفس، کمی فشار خون، کمی قند خون، درد عضلانی، درد مفصلی، تب، سرگیجه و سنکوب) با قطع ناگهانی مصرف دارو بعد از درمان طولانی مدت. توقف رشد در کودکان، حساسیت به عفونت.
مسمومیت و درمان:
تظاهرات بالینی: بلع یک باره، حتی با مقادیر بسیار زیاد، به ندرت موجب بروز مشکلات بالینی می‌شود. اگر دارو به مدت کمتر از سه هفته، حتی با مقادیر زیاد مصرف شود، علائم و نشانه‌های مسمومیت به ندرت بروز می‌کند با این وجود مصرف طولانی مدت این دارو موجب بروز عوارض نامطلوب فیزیولوژیک، از جمله مهار محور HPA، ظاهر کوشینگوئید، ضعف عضلانی و استئوپروز می‌شود.
