البته منظورمان ابتلا به دیابت نوع یک است که در اثر کمبود انسولین به وجود می آید. یعنی وقتی انسولین نباشد، گلوکز وارد سلول نمی شود و در نتیجه قندخون بالا می رود. اگر قند خون از ۱۶۰ـ۱۸۰ در هر دسی لیتر خون بالاتر رود، وارد ادرار می شود و پرادراری به وجود می آید. به همین دلیل بدن دچار کم آبی و فرد مدام تشنه می شود و دچار پرنوشی خواهد شد. از سوی دیگر چون گلوکز وارد سلول نمی شود و کالری به آنها نمی رسد، کودک گرسنه می شود و مدام پرخوری می کند. بنابراین اولین علائم دیابت نوع یک، پرنوشی، پرادراری و پرخوری است؛ البته با وجود پرخوری، وزن کودک کاهش می یابد و لاغر می شود.
ویروس هم باعث دیابت می شود:
در بچه هایی که از نظر ژنتیکی استعداد داشته باشند، عامل محیطی مثل ویروس نیز می تواند باعث برانگیخته شدن خاصیت خودایمنی بدن شود.
در این صورت تولید کننده انسولین از بین می رود و انسولین کمتر ترشح شود. در نتیجه کودک دچار کمبود انسولین و سرانجام دیابت خواهد شد.
متاسفانه حتی در این حالت هم گاهی به اشتباه تصور می شود بچه دچار مننژیت شده و باز هم متوجه بیماری او نمی شوند، حتی در مواردی کودک با قند ۸۰۰، به مدت سه روز با تشخیص اشتباه مننژیت، بستری می شود. پس نشانه های دیابت با خیلی از بیماری ها می تواند اشتباه گرفته شود و مهم است که والدین با مشاهده این علائم بالینی به دیابت نوع یک هم فکر کنند و این نشانه ها را جدی بگیرند.
تزریق انسولین در کودکان:
خیلی ها تصور می کنند تزریق انسولین، بویژه برای کودکان کاری دشوار است، امروز سرنگ هایی برای تزریق انسولین وارد بازار شده که سوزن های آن از نیش پشه نازک تر است و تزریق با آنها اصلا دردناک نیست. تزریق این هورمون، زیرجلدی و بسیار ساده است؛ بنابراین هیچ دردی ندارد.
انسولین با آنزیم های دستگاه گوارش از بین می رود، بنابراین مصرف خوراکی آن تاثیری نخواهد داشت. تزریق انسولین مانند آمپول هایی مثل پنی سیلین که داخل عضله تزریق می شود و کمی دردناک است، نیست. خوشبختانه تکنولوژی پیشرفت کرده و سوز ن های مناسب، کار را راحت تر کرده است.
شناخت نشانه های افت قندخون، حیاتی است:
علائم پایین آمدن قند خون، رنگ پریدگی، تپش قلب، لرزش دست، تعریق و تند شدن ضربان نبض است. اگر به این علائم اولیه توجه نشود، ممکن است علائم مغزی اتفاق بیفتد به این صورت که تغییر خلق وخو و شخصیت، فریاد زدن، فرار، انزوا و گوشه گیری و به گوشه ای خیره شدن و حرکات غیرطبیعی چشم ها و درنهایت تشنج و اغما رخ می دهد، بنابراین باید مراقب این علائم بود و آنها را جدی گرفت.
علاوه بر کتواسیدوز و افت قند خون که درباره آنها گفتیم، دیابت عوارض مزمنی هم دارد که اگر قند خون تنظیم و درمان دیابت جدی گرفته نشود، بیمار ممکن است دچار مشکلاتی در کلیه، پوست، چشم و حتی اعصاب شود.
کنترل قند خون؛ در خانه و آزمایشگاه:
کنترل قند خون با اندازه گیری قند خون در منزل با دستگاه گلوکومتر و در ساعت های مختلف شبانه روز، یعنی قبل و بعد از غذا انجام می گیرد که باید مقدار آن را یادداشت کرد و در مراجعات دوره ای به متخصص غدد ارائه کرد.
کنترل سه ماهه ماه قند خون در آزمایشگاه و اندازه گیری میزان هموگلوبین A۱C نیز واجب است که نشان می دهد طی این سه ماه وضعیت قند خون چگونه بوده است. سالی یک بار هم بیمار باید از نظر سایر مسائل مثل میزان چربی خون و سلامت اندام هایی که قند خون بالا آنها را در معرض خطر قرار می دهد مثل کلیه، چشم و… بررسی شود. همچنین تست هایی برای بررسی وضعیت عملکرد تیروئید و بیماری های خودایمنی هم که همراه دیابت اتفاق می افتد، باید انجام بگیرد.
مصرف مناسب غذا در کودکان بر اساس گروه خونشان باعث بهبود و جلوگیری از ابتلا به آن است.
