موارد مصرف:
۱- تسکین و درمان بیماریهای تخریبی مفاصل مانند استئوآرتریت
۲- صدمات و آسیبهای غضروفی مفصلی در ورزشکاران
اگرچه امروزه مکمل‌های گلوکوزامین به طور بسیار گسترده برای تسکین درد مفاصل و ترمیم غضروف آسیب دیده در آرتروز استفاده می‌شود ولی تاثیر گلوکوزامین در بهبود آرتروز بسیار کمتر از باورهای مردم است که البته این موضوع با نوع گلوکزامین مصرف شده ارتباط مستقیم دارد. در حال حاضر گلوکز امین‌های موجود به دو دسته کلی تقسیم می شوند. بر اساس ملح پایه، گلوکزامین‌ها به گلوکزامین سولفات و گلوکزامین هیدروکلراید دسته بندی می شوند که در مطالعات صورت گرفته تنها گلوکزامین سولفات تاثیرات مثبتی در توقف روند تخریب غضروف و بازسازی مجدد آن نشان داده است.گلوکزامین‌ها از یک نظر دیگر هم به دو دسته مختلف تقسیم می شوند و آن عنصری است که برای بلوری کردن (کریستالیزاسیون) گلوکزامین به کار رفته است. برای بلوری کردن گلوکزامین از عناصر سدیم و پتاسیم استفاده می‌شود که گلوکزامینی که با عنصر پتاسیم بلوری شود می تواند برای بیماران دارای فشار خون هم به کار رود زیرا پتاسیم برخلاف سدیم باعث افزایش فشار خون نمی شود.
مکانیسم اثر:
این ماده برای ساخته شدن اجزای تاندون ها، غضروف و مایع سینوویال (مایع احاطه کننده فضای بین مفصلی) ضروری می باشد. این ترکیب با مهار آنزیم کلاژناز(تجزیه کننده کلاژن) و آنزیمهای پروتئولیتیک (تجزیه کننده پروتئینها) سبب محافظت از بافت غضروفی شده و تا حدود کمی اثرات ضد التهابی دارد ولی اصلا مسکن نیست. معمولاً برای تأثیرگذاری بیشتر گلوکزآمین، نوعی ماده ترکیبی دیگر بنام کندرویتین سولفات به این ماده اضافه می شود.
عوارض جانبی:
عوارض جانبی گلوکزامین در موارد نادر ناراحتی‌های خفیف گوارشی و اسهال بوده است که با قطع مصرف گلوکزامین برطرف شده است.مصرف این دارو ممگن است موجب ایجاد بیماری فشار خون در بیماران گردد.
