موارد منع مصرف و احتیاط:
در بیماران با نارسایی قلبی جبران نشده (NYHA class IV) که نیاز به اینوتروپ وریدی دارند، آسم یا برونکواسپاسم، بلاک دهلیزی – بطنی درجه دو یا سه، sick-sinus syndrome، شوک کاردیوژنیک یا برادیکاردی شدید منع مصرف دارد. مصرف این دارو در بیماران با نارسایی کبدی توصیه نمی‌شود. در بیماران هایپرتنسیو با نارسایی بطن چپ، در بیماران تحت عمل جراحی که بیهوش کننده‌هایی با خاصیت دپرس کننده عضله قلب دریافت می‌کنند و در بیماران دیابتیک که انسولین یا داروهای ضد قند خوراکی دریافت می‌کنند، با احتیاط مصرف شود. همچنین در بیماران با مشکلات تیروئید، فئوکروموسایتوما، آنژین prinzmetal یا نارسایی عروق محیطی با احتیاط مصرف شود.
اثر بر آزمایشهای تشخیصی:
این دارو می‌تواند مقدار کراتینین، BUN، ALT، AST، GGT، کلسترول، تری‌گلیسرید، آلکالین فسفاتاز، سدیم، اسید اوریک، پتاسیم و سطح نیتروژن غیر پروتئینی را افزایش دهد. ممکن است سطح گلوکز را افزایش یا کاهش دهد. همچنین می‌تواند PT، INR، و شمارش پلاکت را کاهش دهد.
مسمومیت و درمان:
تظاهرات بالینی: هیپوتانسیون شدید، برادیکاردی، نارسایی قلبی، شوک کاردیوژنیک، ایست قلبی، برونکواسپاسم، استفراغ، کاهش تدریجی هوشیاری، تشنج های ژنرالیزه.
درمان: بیمار را در وضعیت خوابیده قرار دهید. اگر زمان کوتاهی از خوردن دارو گذشته باشد، شستشوی معده و القای فارماکولوژیک استفراغ می‌تواند مفید باشد. جهت برادیکاردی بیمار می‌توان از 2 میلی گرم آتروپین به صورت وریدی استفاده کرد. جهت حمایت عملکرد قلب و ریه، گلوکاگون 5 تا 10 میلی گرم وریدی در مدت 30 ثانیه و سپس انفوزیون آن با سرعت 5 میلی گرم در ساعت و سمپاتومیمتیکها (دوبوتامین، ایزوپرنالین، آدرنالین) که بر اساس وزن بیمار و اثر دارو دوز می‌شوند، قابل استفاده می‌باشند. چنانچه اتساع عروق محیطی غالب باشد، می‌توان از اپی نفرین یا نوراپی نفرین استفاده کرده و گردش خون بیمار را به صورت مرتب تحت نظر گرفت. در صورت ایجاد برادیکاردی مقاوم به درمان می‌توان از pacemaker استفاده کرد. جهت درمان برونکواسپاسم از آگونیستهای بتا به صورت آئروسول یا وریدی یا آمینوفیلین به صورت وریدی استفاده می‌شود. در صورت بروز تشنج، تزریق وریدی آهسته دیازپام یا کلونازپام می‌تواند مفید باشد. چنانچه سمیت شدید دارو و علائم شوک وجود داشته باشد، ادامه درمان با آنتی دوتها به اندازه 7 تا 10 برابر نیمه عمر دارو ادامه می‌یابد.
ملاحظات اختصاصی:
1- از قطع ناگهانی دارو خودداری کنید چرا که می‌تواند آنژین، آریتمی یا سکته‌های قلبی ایجاد کند.
2- دارو را به صورت آهسته و در مدت 1 تا 2 هفته قطع کنید. چنانچه ضربان قلب از 55 ضربه در دقیقه کمتر شود، مقدار دارو را کاهش دهید.
3- آسیبهای هپاتوسلولار خفیف ممکن است در دوره درمان اتفاق بیفتد. تستهای بررسی وضعیت کبدی برای آسیب کبدی یا زردی، هنگام مشاهده اولین اختلال عملکرد کبدی انجام شود. در صورت وجود اختلال دارو، قطع شود.
4- بیماران با نارسایی قلبی باید از نظر بدتر شدن وضعیت، اختلال عملکرد کلیه یا احتباس مایعات بررسی شوند. دوز دیورتیکهای بیمار ممکن است نیاز به افزایش داشته باشد. بیماران دیابتیک به علت احتمال هیپرگلایسمی باید پایش شوند.
5- در هنگام شروع درمان به علت ریسک سنکوب بهتر است بیماران از انجام رانندگی و کارهای پرخطر دیگر خودداری کنند.
تداخل دارویی:
مصرف به همراه مسدود کننده‌های کانال کلسیمی ممکن است اختلال در هدایت ایجاد کند.
مصرف همزمان با داروهای تخلیه کننده ذخایر کاتکول آمینی مانند رزرپین و مهارکننده‌هایMAO ممکن است برادیکاردی شدید یا هایپوتانسیون ایجاد کند.
سایمتیدین می‌تواند زیست دستیابی کارودیلول را زیاد کند. علائم حیاتی بیمار چک شود.
کلونیدین می‌تواند اثرات کاهنده فشار خون و ضربان قلب کارودیلول را تقویت کند.
کارودیلول می‌تواند سطح خونی دیگوکسین را تا حدود 15% افزایش دهد. سطح خونی دیگوکسین را اندازه بگیرید.
مصرف همزمان با انسولین یا ضد قندهای خوراکی، ممکن است اثرات هایپوگلایسمیک دارو را تقویت کند. قند خون بیمار چک شود.
ریفامپین می‌تواند سطح خونی کارودیلول را تا حدود 70% کاهش دهد. علائم حیاتی بیمار چک شود.
تداخل با غذا: غذا جذب دارو را به تأخیر می‌اندازد اما در مقدار جذب تأثیری ندارد. به بیماران توصیه کنید جهت کم شدن اثرات ارتواستاتیک، دارو را با غذا مصرف کنند.
عوارض جانبی:
اعصاب مرکزی: دپرسیون، گیجی، خستگی، تب، سردرد، stroke، بی خوابی، بی حالی، درد، خواب آلودگی، سرگیجه، بی حسی.
قلبی – عروقی: آنژین صدری، بلاک دهلیزی – بطنی، برادیکاردی، ادم، تجمع مایع، هایپرتانسیون، هیپوتانسیون، هیپوولمی، هایپوتنشن اورتوستاتیک، ادم محیطی، طپش، اختلال عروق محیطی، سنکوپ.
چشم، گوش، حلق و بینی: اختلال بینایی، تاری دید، فارنژیت، رینیت، سینوزیت.
دستگاه گوارش: درد شکمی، اسهال، سوء هاضمه، ملنا، تهوع، استفراغ.
ادراری – تناسلی: اختلال عملکرد کلیه، آلبومینوری، هماچوری، ناتوانی جنسی، عفونت ادراری.
خون: آنمی، پورپورا، ترومبوسیتوپنی.
متابولیک: دیابت، وجود قند در ادرار، نقرس، هایپرگلایسمی، هایپرکلسترولمی، هیپرکالمی، افزایش تری گلیسرید، هیپراوریسمی، هیپروولمی، هیپوگلایسمی، هیپوناترمی، افزایش وزن، کاهش وزن.
عضلانی – اسکلتی: آرترالژی، آرتریت، کمر درد، کم شدن تون عضلات، کرامپهای عضلانی.
تنفسی: برونشیت، سرفه، دیس پنه، ادم ریه، رال، عفونت دستگاه تنفسی فوقانی.
سایر عوارض: واکنشهای افزایش حساسیت، سندرم شبه آنفلوانزا، عفونت، عفونتهای ویروسی.
موارد و مقدار مصرف:
الف) هایپرتانسیون.
بزرگسالان: شروع با 6.25 میلی گرم دو بار در روز با غذا، یک ساعت پس از دوز اول فشار سیستولیک در حالت ایستاده چک شود. در صورت تحمل، دارو با همین مقدار مصرف، برای 7 تا 14 روز مصرف شود. می‌توان مقدار مصرف را به 12.5 میلی گرم دو بار در روز افزایش داده و مانند آنچه ذکر شد، مقدار مصرف را مونیتور کرد. حداکثر مقدار مصرفی 25 میلی گرم دو بار در روز به صورت خوراکی (در صورت تحمل) می‌باشد.
ب) نارسایی قلبی متوسط تا شدید.
بزرگسالان: مقدار مصرف گلیکوزیدهای قلبی، دیورتیکها و مهارکننده‌های ACE، قبل از شروع درمان باید تثبیت شود. دارو با 3.125 میلی گرم خوراکی دو بار در روز با غذا شروع شده و برای مدت دو هفته ادامه می‌یابد. در صورت تحمل، برای مدت دو هفته با دوزاژ 6.25 میلی گرم دو بار در روز ادامه می‌یابد. مقدار مصرف هر دو هفته دو برابر می‌شود تا به بالاترین مقدار تحمل برسد. در شروع مقدار مصرف جدید، برای مدت یک ساعت بیمار را از نظر گیجی و سرگیجه بررسی کنید. برای بیماران با وزن کمتر از 85 کیلوگرم، حداکثر مقدار مصرف 25 کیلوگرم دو بار در روز و برای بیماران با وزن بیشتر از 85 کیلوگرم حداکثر مقدار مصرف 50 میلی گرم دو بار در روز می‌باشد.
پ) نارسایی بطن چپ پس از MI.
بزرگسالان : پس از تثبیت وضعیت همودینامیک بیمار و کم شدن احتباس مایع، می‌توان درمان را شروع کرد. با دوز 6.25 میلی گرم دو بار در روز شروع و پس از 3 تا 10 روز به 12.5 میلی گرم دو بار در روز افزایش می‌یابد. این دوزاژ می‌تواند تا 25 میلی گرم دو بار در روز نیز افزایش یابد. همچنین می‌توان دارو را با دوزاژ 3.125 میلی گرم دوبار در روز شروع کرده و با سرعت کمتری افزایش داد.
مکانیسم اثر:
اثر پایین آورنده فشار خون: مکانیسم آن به صورت دقیق مشخص نمی‌باشد. بلاک گیرنده بتا، برون ده قلبی و تاکیکاردی را کم می‌کند. بلاک گیرنده آلفا نیز باعث کاهش اثرات افزایش فشار فنیل افرین، گشادی عروق و کاهش مقاومت عروق محیطی می‌شود.
نارسایی قلبی: به صورت دقیق مشخص نیست. دارو، فشار خون سیستمیک، فشار شریان ریوی، فشار دهلیز راست و مقاومت عروق سیستمیک را کم کرده وباعث افزایش ایندکس حجم ضربه‌ای می‌شود.
فارماکوکینتیک:
جذب: پس از مصرف خوراکی به سرعت و به مقدار زیاد متابولیزه شده و به علت متابولیزه شدن به دنبال اثر دوز اول (first-pass metabolism)، زیست دستیابی (bioavailability) مطلق آن 25 تا 35 درصد می‌باشد.
پخش: سطح پلاسمایی دارو وابسته به دوزاژ خوراکی آن می‌باشد. جذب دارو توسط غذا، کند شده و رسیدن به پیک سطح پلاسمایی به تأخیر می‌افتد. اما مقدار جذب دارو و زیست دستیابی آن تغییری نمی‌کند.
متابولیسم: به مقدار گسترده و از طریق اکسیداسیون حلقه آروماتیک و گلوکورونیداسیون متابولیزه می‌شود. متابولیتهای اکسیداتیو نیز به روش گلوکورونیده و سولفاته شدن، کونژوگه و متابولیزه می‌شوند. دمتیله و هیدروکسیله شدن در حلقه فنل، سه متابولیت فعال با خاصیت بلاک کننده گیرنده بتا ایجاد می‌کند.
دفع: متابولیتها عمدتاً از طریق صفرا وارد مدفوع می‌شوند. کمتر از دو درصد دوز دارو به صورت تغییر نیافته در ادرار ترشح می‌شود.
اطلاعات دیگر:
طبقهبندی درمانی: پایین آورنده فشار خون، درمان کمکی در نارسایی قلبی.
طبقهبندی مصرف در بارداری: رده C، سه ماه دوم و سوم D
اشکال دارویی:
Tablet: 6.25, 12.5, 25mg
نام‌های تجاری: Apo – Carvedilol, Carvedilol Hexal, Coryol
نکات قابل توصیه به بیمار:
به بیماران توصیه کنید دارو را بدون نظر پزشک خود و ناگهانی قطع نکنند.
بیماران با نارسایی قلبی باید افزایش وزن یا تنگی نفس را به پزشک خود اطلاع دهند.
بیماران در هنگام برخاستن ممکن است دچار سرگیجه شوند. در این حالت بهتر است بیمار بنشیند یا دراز بکشد.
به بیمار توصیه کنید سرگیجه یا خستگی را گزارش کنند. ممکن است تنظیم دوز دارو نیاز باشد.
بیماران دیابتی باید تغییرات گلوکز خون را گزارش کنند.
بیمارانی که از لنزهای تماسی استفاده می‌کنند، ممکن است دچار کاهش اشک شوند.
مصرف در سالمندان: سطح پلاسمایی دارو بررسی شود. سطح دارو در سالمندان 50% بالاتر از افراد جوان می‌باشد. گیجی در بیماران سالمند شیوع بیشتری دارد.
مصرف در کودکان: بی ضرری مصرف دارو در کودکان زیر 18 سال اثبات نشده است
مصرف در شیردهی: ترشح دارو در شیر نامشخص می‌باشد. با احتیاط مصرف شود.
