یکی از رایج ترین بیماری‌های عفونی در کودکان و نوجوانان سینوزیت است که به دلیل عوارضی که دارد اهمیت ویژه‌ای دارد. به طور کلی می توان سینوزیت را به دو دسته ویروسی و باکتریایی تقسیم بندی کرد.
ویروس هایی که عامل سرماخوردگی هستند، می توانند با ایجاد التهاب در مخاط بینی و سینوس ها آغازگر سینوزیت باشند و حتی در متون علمی از سرماخوردگی با نام رینو سینوزیت (التهاب بینی و سینوس) نام برده می شود که بیشتر بدون درمان بهبود می یابند؛ ولی تا دو درصد این موارد ویروسی دچار عارضه شده و یک عفونت باکتریال به آن اضافه می شود که علائم شدیدتری دارد.
وجود عواملی در فرد موجب افزایش احتمال ابتلا به سینوزیت می شود که عبارتند از: ابتلا به عفونت های تنفسی، کودکان در سن دبستان و پیش دبستان، وجود رینیت آلرژیک، وجود نقص ایمنی، ابتلا به ریفلاکس گوارشی، داشتن پولیپ بینی و در معرض دود سیگار بودن.
در نوجوانان و بزرگسالان با ایجاد ضربه به سینوس می توان درد را ایجاد کرد که از نشانه های دیگر است. اساس تشخیص سینوزیت بر پایه شرح حال بیمار است. وجود علائمی مانند ترشح بینی و سرفه برای 10 تا 14 روز بدون بهبودی یا علائم تنفسی شدید شامل تب بالای 39 درجه و ترشح چرکی بینی برای سه تا چهار روز متوالی، یک سینوزیت حاد باکتریایی را نشان می دهد. زمانی که علائم سینوزیت برای بیش از سه ماه وجود داشته باشد، سینوزیت را باید مزمن محسوب کرد. دقیق ترین راه تشخیص غیربالینی، آسپیره کردن ترشحات از داخل سینوس است که فقط در موارد خاص مانند وجود نقص ایمنی به کار می رود. در بزرگسالان گاهی از آندوسکوپی بینی برای دسترسی به ترشحات سینوس استفاده می شود.
