خودشیفتگی با نارسیسم

شاید شما این کلمه را زیاد شنیده باشید و یا در مکالمات روزمره آن را در وصف دیگران به کار برده‌اید که فلانی فردی خودشیفته است.خودشیفتگی به معنای عاشق خود بودن است. رفتار و احساس طبیعی این است که خود را دوست بداریم، پس عاشق خود بودن از هنجار و طبیعت خلق آدمی به دور است و یک بیماری شناخته می‌شود.

خودشیفتگی اصطلاحی است که اولین بار فروید آن را به کار برد. اصطلاح خودشیفتگی برای بیان حالت آنهایی به کار می‌رود که قدرت عشق‌ورزی آنها به جای گرایش به سوی دیگران، به سوی خویش می‌باشد. این حالت بسیاری از کسانی است که نوروتیک یا سایکوتیک هستند، آنها منحصراً به خود مشغولند و باور دارند که بالاتر از دیگرانند یا دست کم مورد توجه همگان هستند.

واژه نارسیسیسم Narcissism از نام نارسیسوس، یکی از اسطورههای یونانی گرفته شده است. نارسیسوس مرد زیبایی بود که مورد توجه بسیاری از زنان بود اما او نسبت به همه آنها بی تفاوت بود و سبب اندوه آنان میشد. برای مجازات او به دلیل بیرحمیاش، وی را محکوم به آن کردند که فقط عاشق خودش باشد. یک روز هنگامی که نارسیسوس خم شده بود تا یک جرعه آب از یک برکه بنوشد، عکس خود را در آب دید و عاشق آن شد. در این لحظه بود که دریافت دیگران همان احساسی را که اینک او نسبت به خود یافته، به او داشتهاند. او نمیتوانست نگاه از تصویر خود در آب برگیرد، دچار غم عشق به خود شد و در کنار برکه از این اندوه جان داد.

افراد مبتلا به این اختلال، یک حس بزرگ‌منشی مبنی بر مهم بودن دارند. آن‌ها به طور معمول توانائی‌های خود ر ابیش از اندازه برآورد می‌کنند و مهارت‌های خود را بزرگ جلوه می‌دهند، اغلب مغرور و پرمدعا به نظر می‌رسند و با شادمانی تصور می‌کنند که دیگران ارزش همانندی را برای کوشش های آنان قایلند و هر گاه تمجیدی را که فکر می‌کنند سزاوار آنند دریافت نکنند، ممکن است شگفت‌زده شوند. اغلب در قضاوت‌های مغرورانه از مهارت‌های خود، مهارت‌های دیگران را به طور ضمنی کمتر از اندازه برآورد می‌:نند (بی‌ارزش کردن). آن‌ها اغلب با خیال‌پردازی‌های مربوط به موفقیت نامخدود، قدرت، استعداد برجسته، زیبایی یا عشق آرمانی اشتغال ذهندی دارند. آن‌ها ممکن است درباره تخسین و امتیازی که مدت‌هاست ((به تاخیر افتاده))، اشتغال ذهنی داشته باشند . خودشان را به گونه‌ای دلخواه با افراد مشهور یا ممتاز مقایسه کنند.

افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته معتقدند که برتر، استثنای یا بی‌همتا هستند و از دیگران انتظار دارند که آن‌ها را به همین صورت در نظر بگیرند. ممکن است احساس کنند که تنها افراد استثنایی و یا از طبقه اجتماعی بالا می‌توانند آن‌ها را درک کنند و فقط باید با اننگونه اشخاص ارتباط داشته باشندو ممکن است ویژگی‌هایی چون ((بی‌همتا))، ((کامل)) و یا ((سرآمد)) را به اشخاصی که با آن‌ها ارتباط دارند، نسبت دهند. افراد مبتلا به این اختلال معتقدند که نیاز‌هایشان استثنایی و فراسوی بینش افراد معمولی است. عزت نفس این افراد با نسبت دادن ارزش آرمانی به کسانی که با آن‌ها در رابطه هستند، افزایش می‌یابد (یعنی بازتاب آیینه‌وار از خودشان). آن‌ها احتمالاً در ارتباط داشتن با اشخاص ((سطح بالا)) (دکتر، وکیل، آرایشگر، استاد) و به عضویت در آمدن در ((بهترین)) موسسات پافشاری می‌کنند ولی ممکن است برای اعتبار افرادی که آن‌ها را مایوس می‌کنند، ارزشی قایل نشوند.

افراد مبتلا به اختلال‌های شخصیت خودشیفته و ضداجتماعی از نظر گرایش به یک‌دندگی، چرب‌زبانی، سطحی بودن، استثمارگری و ناهمدلی شیبه هم هستند. با وجود این، اختلال شخصیت خود شیفته لزوماً شامل ویژگی‌های تکانشگری، پرخاشگری و فریبکاری نیست.