آیا می دانید ۱۴ نوامبر روز جهانی دیابت است؟
روز جهانی دیابت، بزرگترین کمپین آگاهیرسانی جهانی در مورد این بیماری است که مخاطب آن بیش از ۱ میلیارد نفر در ۱۶۰ کشور دنیا است.
این رویداد هر سال در ۱۴ نوامبر، بر اساس زادروز فردریک بانتینگ، کسی که انسولین را بههمراه چارلز بِست در سال ۱۹۲۲ اختراع کرد، تعیین شده است.
این روز در سال ۱۹۹۱ توسط فدراسیون بینالمللی دیابت و سازمان بهداشت جهانی ایجاد شد و در سال ۲۰۰۶، با تصویب قطعنامهٔ ۲۲۵/۶۱ سازمان ملل متحد، بهعنوان روز رسمی در سازمان ملل متحد شناخته شده است.
قند خون نوعی بیماری مزمن و متابولیک است که سطح گلوکز خون را افزایش میدهد. این امر در طول زمان، باعث آسیبهای جدی به قلب، شریانها، چشمها، کلیهها و اعصاب و حتی قطع عضو میشود.
متداولترین نوع آن دیابت نوع ۲ است که در بزرگسالان اتفاق میافتد. در ۳ دههی اخیر، شیوع نوع ۲ این بیماری در کشورها با هر سطح درآمدی افزایش یافته است.
دیابت نوع ۱ را در گذشته به عنوان دیابت نوجوانان یا دیابت مرتبط به انسولین میشناختند و نوعی بیماری مزمن است که در آن لوزالمعده به خودی خود انسولین کم یا اصلاً تولید نمیکند. برای افرادی که دیابت دارند، دسترسی به درمانها از جمله انسولین برای بقای آنها ضروری است.
تقریباً ۴۲۲ میلیون نفر در جهان مبتلا به دیابت هستند. اکثراً در کشورهای متوسط و کمدرآمد زندگی میکنند و ۱٫۵ میلیون نفر هر ساله بهدلیل این بیماری از دنیا میروند. هم تعداد و هم شیوع آن در چند دههٔ گذشته در حال افزایش بوده است.
در سال ۱۹۸۰، شیوع جهانی این بیماری تقریباً دو برابر شد و از ۴٫۷ درصد به ۸٫۵ درصد در جمعیت بزرگسال افزایش یافت. این امر همچنین نشاندهندهی افزایش عوامل خطر چاقی و اضافهوزن است.
علایم:
از علایم دیابت نوع ۱، ادرار مکرر، تشنگی، گرسنگی مکرر، کاهش وزن، تغییرات در بینایی و خستگی هستند. این نشانهها معمولاً ناگهانی اتفاق میافتند. علایم دیابت نوع ۲ همانند نوع ۱ هستند، فقط اغلب کمتر مشخص میشوند. پس این بیماری را شاید سالها پس از شروع و پساز بروز عوارض تشخیص دهند.
روز جهانی دیابت: گامی برای آگاهی و پیشگیری
این روز فرصتی است تا آگاهی جهانی در مورد این بیماری را بهعنوان یک موضوع بهداشت عمومی جهانی و آنچه باید بهصورت فردی و جمعی برای پیشگیری، تشخیص و مدیریت بهتر انجام شود، فراهم کند.
سازمان بهداشت جهانی، این روز را بهجهت دسترسی عادلانه به مراقبتها و درمانهای ضروری و به حداقل رساندن خطر ابتلا، برجستهتر میکند. فعالیتها و نیز استفاده از تجربیات دیگران جهت آگاهی بیشتر انجام میشود، تا اطلاعرسانی شود و اقدامات لازم جهت جستوجو و دسترسی به مراقبتهای ویژه انجام شوند.
این بیماری را میتوانیم با دارو، غربالگری منظم و درمان عوارض بهبود بخشیم یا به تأخیر بیندازیم و یا از عواقب آن جلوگیری کنیم.