اعتیاد به غذا در بزرگسالان

توضیحاتی در مورد اعتیاد به غذا در بزرگسالان در متن زیر گنجانده‌ایم. با ما همراه باشید.

مصرف بیش از حد خوراکی‌های شیرین یا تنقلات نمکی ممکن است به نظر چیزی باشد که شما از طریق آن رشد می‌کنید.

اما بر اساس نظرسنجی که از مؤسسه دانشگاه میشیگان منتشر شد، بخش قابل توجهی از بزرگسالان بالای ۵۰ سال می گویند که نمی توانند به غذاهای بسیار یا فوق‌فرآوری‌شده نه بگویند (اعتیاد به غذا).

بر اساس این نظرسنجی، از هر ۸ بزرگسال بالای ۵۰ سال، ۱ نفر علائم اعتیاد به غذا را نشان می‌دهد.

محققان پاسخ های بیش از ۲۰۰۰ بزرگسال ۵۰ تا ۸۰ ساله را که نظرسنجی ملی دانشگاه در مورد پیری سالم را تکمیل کردند، بررسی کردند. زنان بیشتر از مردان معیارهای تعریف نظرسنجی از اعتیاد را داشتند.

این نظرسنجی بر روی غذاهای بسیار فرآوری – شیرینی‌ها، غذاهای نشاسته‌ای مانند نان سفید، تنقلات شور، غذاهای چرب و نوشیدنی‌های شیرین، متمرکز بود، اما همچنین از شرکت کنندگان درخواست شد تا هر غذایی که در ۱۲ ماه گذشته با آن مشکل داشتند را در نظر بگیرند.

اشلی گیرهارت، دانشیار دپارتمان روانشناسی در دانشگاه میشیگان در آن می‌گوید:

«توانایی این غذاها برای تحریک علائم کلاسیک اصلی اعتیاد با آنچه در این جمعیت مسن‌تر با الکل و تنباکو می‌بینیم برابر است. ما فکر می‌کنیم درختکاری نیز در جمعیت‌های جوان‌تر صادق است.»

سنجش علائم اعتیاد به غذا در بزرگسالان:

• من آنقدر میل شدید به مصرف غذاهای خاص داشتم که نمی‌توانستم به چیز دیگری فکر کنم (۲۴% گفتند که این یک بار در هفته اتفاق می‌افتد).
• من تلاش کردم و نتوانستم مصرف برخی غذاها را کاهش دهم یا آن را متوقف کنم (۱۹% گفتند که این دو تا سه‌بار در هفته اتفاق می‌افتد).
• اگر به دلیل نخوردن برخی غذاها مشکلات عاطفی داشتم، آنها را می‌خوردم (۱۷%، هفته ای یک‌بار).
• مصرف همان مقدار غذا مانند گذشته لذت زیادی به من نداد (۱۳%، دو تا سه‌بار در هفته).
• دوستان و خانواده من نگران این بودند که چقدر پرخوری (اعتیاد به غذا) می‌کنم. (۱۲%، یک‌بار در ماه).
• رفتار غذایی من باعث ناراحتی زیادی برای خودم شد (۱۲%، دو تا سه‌بار در هفته).

• من مشکلات قابل توجهی در زندگی‌ام به دلیل غذا و خوراکی و مصرف آن داشتم (۹%، دو تا سه‌بار در هفته).

اعتیاد به غذا (مقیاس یل)

گیرهارت یکی از اعضای گروهی بود که مقیاس اعتیاد به غذا یل را ابداع کرد. او گفت: که این مقیاس از همان معیارهای مورد استفاده برای تشخیص اعتیاد به مواد استفاده می‌کند و آن را برای غذاهای فوق‌‌فرآوری شده اعمال می‌کند.

گیرهارت مشکوک است که غذاهای فوق‌فرآوری، که سرشار از چربی، شکر و نمک هستند، به سیستم پاداش مغز نفوذ می‌کنند و باعث ترشح دوپامین می‌شوند.

همان ماده شیمیایی سیگنال‌دهنده‌ای که باعث می‌شود افراد از دریافت غذای کافی، رابطه جنسی یا استفاده از داروهای خاص احساس لذت کنند.

او گفت که یکی دیگر از مؤلفه‌های موذی این غذاها این است که شرکت‌ها فیبر و آب را از بین می‌برند. پس مصرف مقادیر زیاد آن را برای مردم آسان‌تر می‌کند بدون اینکه احساس سیری کنند.

گیرهارت افزود: زمانی که احساس سیری می‌کنید، هورمون هایی در روده وجود دارند که سیستم دوپامین را کاهش می دهند. به نظر نمی‌رسد که این غذاها نشانه سیری باشند، بنابراین سیستم دوپامین را تضعیف نمی کنند.

گیرهارت گفت: «مردم واقعاً احساس تعارض دارند و با این غذاهای بسیار فرآوری‌شده مشکل دارند. بسیاری از قدرت این غذاها آگاه نیستند.»

غذاهای فوق‌فرآوری

دکتر ویجایا سورامپودی، استادیار پزشکی در مرکز تغذیه انسان، می‌گوید: «نکته مهم در مورد غذاهای فوق‌فرآوری این است که متوجه شوید وقتی یکی از آنها را می‌خورید، ممکن است نتوانید در یک غذا متوقف شوید و نیاز به مصرف بیشتر پس اعتیاد به غذا داشته باشید.

سورامپودی گفت: که به بیمارانش می‌گوید از فست فودها و غذاهای مملؤ از شکر اضافه دوری کنند و به جای نان سفید، برای مثال، محصولاتی را انتخاب کنند که از غلات کامل تهیه می شوند که به آنها احساس سیری می‌دهد.