آیا در افراد با گروه های خونی مختلف، سرطان برای رشد و نمو نیاز به زمینه مناسب و بارور دارد؟ دلایل غیر قابل انکاری وجود دارد که نشانگر آن است که افراد دارنده گروه های خونی B و AB بیشتر از سایرین به سرطان مبتلا می گردند. تقریبا تمامی تحقیقات انجام شده در خصوص سرطان و ارتباط آن با گروه خون حاکی از این نتایج است. در بسیاری مواقع نشانگر های تومور آسیب دیدن آنتی ژن های خون می شوند. بسیاری از این نشانگر ها خاصیت A مانند داشته و باعث شناخته نشدن آسان آنها توسط سیستم ایمنی دارندگان گروه خون A و B میگردند.
تحقیقات نشان داده است که افراد دارنده گروه خون A مبتلا به برخی از سرطانها به ویژه سرطانهای دستگاه گوارش دارای میزان بالای P53 هستند که نوعی ژن متوقف کننده تومور است. میزان بالای P53 نشان دهنده آن است که تومور وخیم تر شده و باعث بروز اشکالاتی در تولید و ترمیم آنتیژنهای گروه خون گردیده است.
همانگونه که آنتیژن A با درصد بالای ابتلا به سرطان رابطه دارد، بیماریهای خود ایمنی نیز با گروه خون O ارتباط دارد. بیماری های خود ایمنی حاصل کارکرد زیاد سیستم ایمنی بدن میباشند که خود باعث کاسته شدن درصد سرطانی شدن سلولها میگردند.
رابطه بین سرطان و گروه خون A اثبات شده است. بسیاری از تومورها در گروه های خونی O و B بیشتر دیده می شوند که شامل نوعی سرطان پوست در افراد دارنده گروه خون O و سرطان استخوان و مثانه در افراد دارنده گروه خون B هستند که این نشان دهنده آن است که رابطه ای بین سرطان و گروه خون وجود دارد و وجود آنتی ژن های A مانند بر روی سطح برخی از تومورها یکی از بزرگترین عوامل شناسایی شده است.
میزان ریسک ابتلا به سرطان میتواند همچنین با سکرتور و یا غیرسکرتور بودن فرد تغییر نماید. سکرتورها آن دسته از افرادی هستند که آنتی ژن گروه خونشان در سایر ترشحات بدنشان همچون بزاق و مخاطشان انتشار دارد در مقایسه با غیر سکرتورها در معرض ابتلا به سرطان بیشتری قرار دارند. داشتن RH مثبت میزان ابتلا به برخی از سرطان ها را بالا می برد.
