حساب دل مرغ از جگر آن جدا است. دل مرغ، منبع خوبی برای دریافت پروتئین و آهن محسوب می‌شود و اسید فولیک هم دارد. این عضو اندرونی، مشکل خاصی ندارد و می‌توان آن را مصرف کرد اما مصرف جگر مرغ، چندان توصیه نمی‌شود.
اساساً یکی از خصوصیات گوشت های احشایی مثل سنگدان و جگر این است که دارای پروتئین هستند و می توان از آنها به عنوان منابع تامین کننده این ماده غذایی مهم استفاده کرد. جگر مرغ علاوه بر این که دارای حجم بالایی از پروتئین است، همچنین در روند خونسازی نقش مهمی ایفا می کند. سنگدان مرغ هم حاوی مقادیری بالا از پروتئین است و از سوی دیگر دارای آنزیم هایی است که سنگهای کلیوی را می شکند و در واقع از خواص درمانی برخوردار است. البته اگر در پرورش مرغ ها از مواد هورمونی استفاده شود نه تنها مصرف جگر سودی ندارد بلکه بسیار مضر هم خواهد بود. هورمون به عنوان یک ماده مضر ممکن است در جگر مرغ تجمع پیدا کند و مصرف آن را برای افراد مضر سازد.
مطالعات فراوانی که در کشورهای مختلف، ازجمله ایران انجام شده، نشان می‌دهد که متاسفانه، در بسیاری از مرغداری‌های صنعتی، دوره‌های منع مصرف گوشت بعد از تجویز داروهای مختلفی مانند آنتی‌بیوتیک‌ها، رعایت نمی‌شود. به‌عبارت ساده‌تر، مثلا زمانی که به مرغ‌ها، آنتی‌بیوتیک می‌دهند، باید حدود 5 تا 14 روز از کشتار مرغ، خودداری شود. مساله‌ای که در موارد زیادی، رعایت نمی‌شود.
