برای تغییر رنگ دندان، اصلاح برخی نازیبایی‌ها، همچنین دندان‌هایی که با پوسیدگی‌های وسیع تحت درمان ریشه قرار گرفته‌اند، استفاده از روکش الزامی است.
به‌جز ترمیم‌های مرسوم و معمول، یکی از روش‌های بازسازی دندان‌های به شدت تخریب شده، استفاده از روشی است که اصطلاحاً روکش نامیده می‌شود. در این روش بسته به نوع و جنس روکش از سطوح مختلف دندان برداشته شده تا فضا برای قرار گرفتن روکش (که شبیه قابلمه است) روی دندان فراهم شود.
این روش، درمانی برگشت‌ناپذیر تلقی می‌شود پس باید در انتخاب مورد آن دقت داشت. در دندان‌هایی که با پوسیدگی‌های وسیع تحت درمان ریشه قرار گرفته‌اند چون احتمال شکستن پر کردگی آنها می‌رود به روکش توصیه می‌شوند. گاهی اوقات در تغییر رنگ‌های وسیع یا اصلاح برخی از نازیبایی‌ها نیز از روکش استفاده می‌شود.
جنس روکش‌ها می‌تواند تمام فلزی، سرامیک متصل به فلز یا تمام سرامیک باشد. سرامیک جزو تکنولوژی‌های جدید و پرهزینه است که دو، سه برابر روکش‌‌های معمولی قیمت دارند. گاهی برای پر کردن فاصله ناحیه بی‌دندانی از روکش کردن دو دندان ابتدا و انتهای آن ناحیه و متصل کردن آنها به هم استفاده می‌شود که اصطلاحاً به آن بریج می‌گویند. در این حالت اگر آن دو دندان به دلایل قبلی مانند پرکردگی وسیع، درمان ریشه و غیره به روکش نیاز داشته باشند، درمان منطقی است ولی اگر آن دو دندان سالم باشند با توجه به آسیب‌هایی که به آنها وارد می‌شود و مقایسه هزینه‌ها، جایگزین منطقه بی‌دندانی با ایمپلنت منطقی‌تر است.
اکثر افراد فکر می‌کنند که روکش باعث حفاظت کامل دندان می‌شود و دندان روکش شده نیازی به مراقبت ویژه ندارد در صورتی که هیچ‌گاه تطابق کامل بین لبه‌های روکش با دندان به وجود نمی‌آید. همیشه شانس ورود میکروب و ایجاد عوارضی چون پوسیدگی و التهاب لثه وجود دارد که مراقبت از روکش را مانند یک دندان طبیعی و حتی بیشتر از آن الزامی می‌سازد. هر گونه گیر غذایی، آزار لثه‌ای، ایجاد بوی بد در اطراف ریشه نیاز به مراجعه و پیگیری برای حفظ دندان پایه و روکش را الزامی می‌کند.
